Ergenlerin Ailesinden Uzaklaşmasının 5 nedeni

Pek çok insan, "kötü" veya "nankör" çocukların büyüyüp ebeveynlerinden uzaklaşan çocuklar olduğunu düşünüyor. Bu algı gerçeği yansıtmasa da, diğer önemli faktörlerin de dikkate alınması gereken çok yer var.

SEVGİ SAYGI GÖREN ÇOCUK, SEVGİ SAYGI GÖSTERİYOR

Ergen ya da yetişkin bir çocuk, ebeveynlerinden "hiçbir sebep yokken" ilişkisini kesmez. Çünkü her zaman sevildiğini, saygı duyulduğunu ve eşit davranıldığını hisseden çocukların karşılığında sevgi, saygı ve şefkat gösterme olasılıkları yüksektir.

Ergen ya da yetişkin bir çocuk, ister tam ister kısmi olsun, çoğu kopukluğun arkasında, özellikle onlara en çok ihtiyaç duydukları anda ebeveynleri tarafından görülmediğini ve duyulmadığını hisseden bir çocuk vardır. Bir bireyin ebeveynleriyle ilişkisini kesmeyi seçmesinin bazı temel nedenleri şunlardır:

Ebeveyn, Ergen ya da yetişkin bir çocuğunu bir birey olarak değil kendisinin bir uzantısı olarak görür.

AİLELER KENDİ AYAKLARI ÜZERİNDE DURMAYI ÖĞRETMELİ

Anne-babanızla olan ilişkinizin büyük bir kısmı, onların kendi çevrelerinde ve genel olarak sizin nasıl bir insan olmanızı istedikleriyle ilgilidir. Eğer bir ebeveyn çocuğuna kendi ayakları üzerinde durmayı, kendi düşüncelerine, fikirlerine ve bakış açılarına sahip olmayı öğretirse; o zaman çocuk büyüyüp kendi adına konuşabileceğin bir yetişkin olmayı başarıyor.

Anne-babanız, kötü günde de olsa yanınızda olduklarını garantilediğinde, onlarla güvenli bir bağ kurarsınız ve kendinize karşı dürüst olacak şekilde büyürsünüz.

Öte yandan, eğer ebeveyn, Ergen ya da yetişkin bir çocuğuna hiçbir soru sorulmadan veya tartışmadan, onların söyleyeceklerine "itaat etmesini isterse, ihtiyaçlarını nasıl ileteceğiniz ve nasıl duracağınız konusunda hiçbir fikriniz olmadan büyüyen, güvensiz bir şekilde bağlanan bir yetişkin olabilir.

Duygusal açıdan olgunlaşmamış ebeveynlerin çocuklarıyla nasıl sağlıklı bir ilişki kuracakları konusunda en başta hiçbir fikri olmayabilir. Üstelik sağlıklı bir bağ kurmanın gerekliliği konusunda herhangi bir niyetleri ve bilinci yoksa, çocuğun kararlarını kontrol etme hakkına sahip olduklarına inanarak manipülatif taktiklere başvurabilirler.

Bu taktikler arasında suçluluk duygusu uyandırma, utandırma, çocuklarını diğer kardeşleriyle veya akranlarıyla karşılaştırma ve heyecanlandırma yer alıyor.

Başka bir taktikle, yetişkinlik döneminde bile çocuğa duygusal şantaj yapmak. Bunda ebeveyn bir ricada bulunuyor gibi görünür ama aslında bu bir taleptir. Bu, çocuk hayır dediğinde ve ebeveyn sinirlendiğinde veya saldırganlaştığında ortaya çıkar.

Bir çocuğun veya ergenin ebeveynlerinden yabancılaşması aslında bir yolculuktur; çoğu zaman çocuğun zaman zaman ebeveynlerinin kusurlarını iletmek veya kendi bakış açısını açıklamak için toksik veya işlevsiz davranışlarını düzeltmeyi umarak birden fazla girişimde bulunduğu bir süreçtir.

Ancak çoğu zaman bu tür girişimlerde ebeveyn herhangi bir şeyi anlamaktan uzak durur. Dahası, ya bir öfke saldırısıyla tepki verebilirler ya da çocuğu daha da şaşırtacak manipülatif taktiklerini kullanabilirler.

Bu çoklu girişimlerden sonra çocuk, anne babasıyla muhtemelen hiçbir zaman istikrarlı ve işlevsel bir ilişki kuramayacağının acı verici farkına varabilir.